บันทึกกรรมของฉัน

สาธุ เป็นเช่นนั้นฤาท่าน ขอบคุณสำหรับความรู้ค่ะ

 

ปีศาจ ครึ่งต้นไม้ครึ่งสัตว์…

เมื่อ Meat Transplant เข้ามาในปัจจุบัน รหัสพันธุกรรมของสัตว์จะถูกเปลี่ยนแปลงไปให้ไม่มีขันธ์ 5 เช่นเดียวกับรหัสพันธุกรรมของต้นไม้ เช่น รหัสจีโนม โครโมโซม จะไม่บันทึกว่า ก้อนเนื้อนั้น สามารถวิ่งได้ เคลื่อนไหวได้ และกินอาหารได้ เช่นนี้เป็นต้น หากแต่ก้อนเนื้อจะสามารถถ่ายเทปราณได้ดั่งต้นไม้หรือไม่นั้น เป็นสิ่งที่น่าขบคิด

จากภาพวาด เป็นปีศาจต้นไม้ ฝั่งสีน้ำตาลคือต้นไม้แห้งที่เหี่ยวเฉา ฝั่งสีเขียวคือรากไม้สดที่ใช้ดูดลมปราณจากสัตว์ที่มีปราณชีวิต

ฉะนั้น หากก้อนเนื้อ Transplant เกิดขึ้นมา คำถามคือ สามารถถ่ายปราณชีวิตได้เหมือนกับปีศาจในภาพหรือไม่ หากไม่สามารถถ่ายปราณชีวิตได้ แล้วรหัสพันธุกรรมของสัตว์หายไปไหน หรือมีการสร้างรหัสพันธุกรรมของก้อนเนื้อ Transplant นี้ขึ้นมาใหม่ โดยไม่เกี่ยวข้องกับฝูงปศุสัตว์ที่มีอยู่ในฟาร์มและกำลังเวียนว่ายตายเกิดเลย

หากมีการสร้างรหัสพันธุกรรมของก้อนเนื้อ Transplant นี้ใหม่ กองทัพวิญญาณของปศุสัตว์หายไปไหน เพราะไม่มีร่างของสัตว์ให้อาศัยจุติ

นี่คือคำถาม

 

ชาร์จพลังชีวิตไม่ได้ หาก pattern ของรหัสพันธุกรรม แตกต่างกัน…

ยกตัวอย่างคือ ที่ชาร์จแบตของไอโฟน 16 เอาไปชาร์จ ไอโฟน 6 ไม่ได้ เพราะมันคนละรุ่น มันเก่าเกิน

ดังนั้น ปีศาจ ตัวเขียวๆ น้ำตาลๆ ข้างบน จะไม่สามารถ ดูดพลังชีวิต ก้อนเนื้อ Transplant หรือ มนุษย์ในเวอร์ชั่นใหม่ได้

เพราะรหัส พันธุกรรม เช่น จีโนม โครโมโซม หรือ อย่างอื่น ไม่ตรงกัน

 

การเปลี่ยน pattern ของรหัสพันธุกรรม ด้วยวัคซีน…

ให้เพื่อนๆ ระวังนะคะ แต่หากทำตามระบบ ก็ทำตามเขาไปค่ะ

แต่เรามีปัญหา เราเลยไม่กล้า ฉีดวัคซีน ค่ะ
นานาจิตตังนะคะ

 

Adapter ร่างมนุษย์…

จากข้างบน หากไม่สามารถชาร์จพลังงานชีวิตได้เพราะแพทเทิร์นของรหัสพันธุกรรมแตกต่างกัน ก็ต้องมี Adapter ที่เป็นมนุษย์ คอยเป็นสื่อกลางในการชาร์จพลังงานชีวิตให้
ปีศาจ จึงนิยมเลี้ยงมนุษย์ไว้ โดยจะดูดปราณมนุษย์เอาไปใช้ในระดับที่มนุษย์สามารถดำรงชีวิตประจำวันได้ ทีละน้อย ทีละน้อย
นี่คือที่มาของฟาร์มมนุษย์ค่ะ

 

ประกอบรถเข็นสุนัข ก็ต้องเรา อีกแล้ว …

 

ปล่อยปลายังโดนฮุบ

 

คือคุณสมชาย3 เธอปล่อยปลา แต่ปลาไปโดนปลาใหญ่ฮุบกินทันทีที่ปล่อยไป
เฮ้อ….
กรรม….

 

คุณสมชาย 5 ถูกหวย ร่าเริง
ส่วน ท่านสมชาย 4 ปลุกยันต์ ให้ลูกศิษย์

 

ฝันดีค่ะเพื่อนสมาชิก

 

ทำไมนั่งสมาธิจึงเกิดบุญ…?

เพราะโดยปกติแล้วนั้น การนั่งสมาธิเป็นเรื่องของปัจเจกบุคคล นั่งหลับตาแล้วโฟกัส จะไปเกิดบุญได้อย่างไร เรามีคำตอบค่ะ

การนั่งสมาธิทำให้เกิดบุญเนื่องจาก ทำให้เราเกิดปิติ และตัวปิตินี้ คือตัวเดียวกับปิติที่เกิดจากการทำอามิสทานต่างๆ เช่น การถวายภัตตาหาร การสร้างโบสถ์วิหาร

ฉะนั้น คอมพิวเตอร์จักรวาล จึงแปลปิติที่เกิดจากการนั่งสมาธิว่าเป็น บุญ เพราะในภาษาคอมพิวเตอร์ เวลาเขียนโปรแกรมนั้น จะระบุว่า เมื่อเกิดปิติ จะเกิดบุญ เช่น ในการวน loop ของคำสั่ง if หากเจอปิติ then ก็จะเกิด บุญ else ไม่เกิดบุญ เช่นนี้เป็นต้น

นี่คือที่มา เพราะคอมพิวเตอร์ แยกความแตกต่างระหว่าง ปิติที่เกิดจาก ทาน และปิติที่เกิดจาก สมาธิ ไม่ได้ จึงเหมารวมว่า การเกิดปิติทั้งปวง คือการเกิดบุญ นั่นเองค่ะ

 

เรื่องของ ตรงนั้น…

ฉันเคยเห็น ของสงวนของแม่ทัพ ท่านหนึ่ง ถูกเก็บในปอกเงินอย่างดี แต่ส่วนนั้นมีลักษณะเนื้อใกล้เน่า เมื่อถอดปอกเงินออกมา

ฉันแก่แล้ว อย่าถือสานะคะ สำหรับคนที่มีอายุหลายร้อยปี ฉันแนะนำว่า ควรจะถอนฟันค่ะ แล้วใส่ฟันปลอม เพราะหากมันเน่า มันจะลามไปทั่วค่ะ

อีกอย่างที่เขาทำกันคือ การร้อยมุกค่ะ เพื่อรักษาเนื้อส่วนนั้น ไม่ให้เน่า ฉันก็ไม่รู้ว่า วิธีไหนดีนะคะ ใครที่ได้อ่านก็พึงระวังนะคะ อาการแบบหนังจีน ตงฟังปุ๊ป้าย อ่ะค่ะ พึงระวังให้ดีค่ะ

 

ท้อได้แต่อย่าถอย

 

ผิดหวังในระบบศาสนา…

เราทำบุญอาสนะไปจำนวน 40 ผืน โดยที่ไม่มีการสวดรับการทำอามิสบูชาของเรา คือ เอาไปให้วัดใช้เฉยๆ ไม่มีการสวดมนต์รับปัจจัยที่เราถวายวัด ปรากฏว่า ไม่เกิดบุญใดๆเลยจากการถวายอาสนะในครั้งนี้

เราเสียใจกับระบบมาก เพราะเราคิดว่า เราถวายวัดเพื่อให้วัดนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์ และแอบคิดว่า เราจะได้บุญบ้างในวันคล้ายวันเกิดของเรา

นี่คือระบบของศาสนาพุทธ ไม่ได้สวดรับ ก็ไม่ได้บุญค่ะ จึงเอามาเล่าให้ฟังค่ะ

 

ใครทำบุญไม่หวังผล เชิญทางนี้…

เราอยากจะทำความรู้จักเป็นการส่วนตัว เพราะเมื่อก่อนนี้ เราทำบุญไม่เคยหวังผลเลย แล้วเราก็ ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ ได้พบคนที่มาช่วยเราให้รอดพ้นจากหลุมดำอย่างอัศจรรย์ใจ

จากนั้น เราก็กลายเป็นคนที่ทำบุญหวังผล หวังให้ตัวเอง รอดพ้นจากหลุมดำค่ะ

มีใครไหมที่ทำบุญแล้วไม่หวังผล ไม่หวังแม้กระทั่ง พระนิพพาน ยกมือขึ้น

 

การวางอุเบกขา ในขณะทำบุญ…

เวลาทำบุญแล้วตั้งจิตให้วางอุเบกขา ใส่บาตร หรือ ถวายปัจจัย คิดเพียงแต่ว่า ขอให้ทานหรือปัจจัยนี้เกิดประโยชน์ต่อผู้รับในทางใดทางหนึ่ง นั่นคือ การทำบุญโดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆ เลย

สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เวลาที่เกิดกรรมวิ่งมาชน เช่น รถบรรทุกกรรมตามมาชนเรานั้น จะมีคนเข้ามาช่วยเหลืออย่างแปลกประหลาด หรือหากรถบรรทุกมาชนก็จะชนได้ไม่เจ็บปางตาย นี่คือการเปรียบเทียบ จะมีสิ่งอัศจรรย์เกิดขึ้นอย่างพิสดารค่ะ

เพื่อนๆลองวางอุเบกขาขณะทำบุญดูนะคะ สิ่งอัศจรรย์ใจมีจริงค่ะ การวางอุเบกขาขณะทำบุญทำให้ใจเราสงบด้วยค่ะ และไม่เกิดความโลภ

 

การสะสมตบะเพื่อเป็นพระโพธิสัตว์…

ฉันเคยทดลองสภาวะเตี้ยอุ้มค่อม คือตัวเองยังเอาไม่รอด แต่ไปช่วยเหลือคนอื่น เชื่อไหมคะว่า สภาวะของฉันนั้น ปางตาย เลยค่ะ แต่แปลกประหลาดตรงที่ เวลาตกนรกแล้ว สามารถปีนขึ้นมาได้ แบบที่น่าอัศจรรย์ใจค่ะ เช่น มีหนังสือสวดมนต์ในนรกวางอยู่ 1 เล่ม หรือ มีคนบอกทางตรงสามแยกนรกให้เดินทางกลับมิติโลกมนุษย์ได้ถูกทางค่ะ
ฉันตั้งใจว่า จะช่วยเพื่อนมนุษย์หากหายเป็นปกติแล้ว ตอนนี้นั้น ฉันกำลังฟื้นตัวจากหลุมดำค่ะ ใช้เวลา 15 ปีกว่าแล้วค่ะ หากหายเป็นปกติก็จะสามารถบำเพ็ญเพียรออกช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ได้ตามปกติค่ะ

 

หัวลำโพง ตอนกลางคืน…

เป็นมิติที่น่ากลัวมากค่ะเพื่อนสมาชิก ฉันเคยไปที่นั่น แล้วไปจองรถไฟไป ศิลาอาส์น แล้วหารถไฟไม่เจอค่ะ เลยต้องเดินไปหาขบวนรถไฟจนทั่ว

สิ่งที่เห็นคือ บนรถไฟนั้นอากาศเย็นจัดแบบพิสดาร และมีอุปกรณ์ทรมานเช่น มีดคว้าน มีดที่คล้ายเคียว เช่นนี้เป็นต้น แขวนอยู่บนรถไฟ

ฉัน งง มากว่า นี่หรือคือรถไฟที่จะไปศิลาอาส์น ฉันไม่เจอผู้โดยสารคนอื่นๆเลย ฉันปีนขึ้นรถไฟจากด้านหนึ่งแล้วไปลงอีกด้านหนึ่งก็ไม่พบนายตรวจ จึงเลิกล้มความตั้งใจที่จะไปศิลาอาส์น

บนรถไฟ ทำไมอากาศเย็นและมีแต่อุปกรณ์ทรมาน

 

มีเพื่อนรักอยู่สองคน
คนหนึ่งชื่อ "ฉลาด" อีกคนชื่อ "ซื่อสัตย์"
ทั้งสองคนนั่งเรือออกไปท่องทะเลด้วยกัน
โชคไม่ดี เจอพายุฝนลูกใหญ่กระหน่ำกลางทะเลจนทำให้เรือล่ม
บนเรือชูชีพมีที่นั่งเพียงคนเดียว
คนชื่อ "ฉลาด" เห็นท่าไม่ดี
รีบถีบ "ซื่อสัตย์" ตกทะเลไป
แล้วตนเองก็ขี้นเรือชูชีพหนีไป
"ซื่อสัตย์"สำลักน้ำเกือบตาย
โชคยังดีที่ลอยคอมาถึงเกาะเล็กๆเกาะหนึ่ง
พอเอาชีวิตรอดมาได้ ก็ตั้งตาคอยว่าเมื่อไหร่จะมีเรือผ่านมาแถวนั้น
ไม่นานเกินรอ ก็ได้ยินเสียงเพลงเสียงดนตรีลอยมาแต่ไกล
เป็นเสียงมาจากเรือลำหนึ่งที่กำลังวิ่งผ่านมาทางเกาะที่ตนอยู่
เมื่อเรือเข้าใกล้ สังเกตุเห็นบนเรือปักธงโบกสะบัดว่า "ความสุข"
"ซื่อสัตย์"รีบตะโกนขอความช่วยเหลือ
"ความสุขครับ ได้โปรดช่วยชีวิตเราด้วย เราชื่อ "ซื่อสัตย์""
พอ "ความสุข" ได้ยิน ก็ตะโกนตอบไปว่า
"ช่วยไม่ได้หรอก ถ้าหากเรามัวแต่เป็นคน "ซื่อสัตย์"
ขีวิตเราคงหา "ความสุขไม่ได้เลย
ไม่เห็นเหรอว่า มีคนมากมายที่พูดความจริงเพราะความ "ซื่อส้ตย์"
และความจริงเหล่านั้นจะย้อนกลับมาทำร้ายคนพูด"
พอพูดเสร็จ "ความสุข" ก็หันหัวเรือห่างออกไป
ในเวลาต่อมา เรือ "ตำแหน่ง" ก็แล่นใกล้เข้ามา
"ซื่อส้ตย์" รีบตะโกนขอความช่วยเหลือ
พอ "ตำแหน่ง" รู้ว่าคนขอความช่วยเหลือคือ "ซื่อสัตย์"
จึงรีบปฏิเสธไปว่า ""ตำแหน่ง”ของเราต้องห้ำหั่นกับผู้คนมากมายกว่าจะได้มา
และเราจะก้าวต่อไปไม่หยุดยั้งไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตาม หากเราต้องดำรงค์ "ตำแหน่ง" ด้วยความ "ซื่อสัตย์" สงสัยเราจะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนอื่นและคงไปไม่ได้ไกล"
"ซื่อสัตย์" มองดูเรือ "ตำแหน่ง" ค่อยๆห่างออกไป
ก็ต้องจำใจรอเรือลำต่อไปด้วยความหวัง
ไม่นานเกินรอ ก็เห็นเรือ "แข่งขัน" แล่นมาอีกลำ
จึงตะโกนแต่ไกลว่า ""แข่งขัน"ครับ เราคือ "ซื่อสัตย์" ช่วยมารับเราหน่อย"
พอ "แข่งขัน" รู้ว่าเป็น "ซื่อสัตย์" เลยตะโกนตอบไปแบบไม่ต้องคิดมาก
"อย่าทำให้เราลำบากใจเลย ทุกวันนี้การ”แข่งขัน”ในสังคมสูงมาก
หากเรายังต้องเป็นคน "ซื่อสัตย์" เราคง "แข่งขัน" สู้คนอื่นไม่ได้แน่นอน"
พอพูดจบ "แข่งขัน" ก็จากไปอย่างไม่ใยดี
ทันใดนั้น เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าก็ดังก้องทั่วท้องทะเล
พายุลูกใหญ่โหมกระหน่ำอย่างแรง
"ซื่อสัตย์" ที่กำลังอยู่ในอาการหมดหวัง สับสนกับจุดยืนของชีวิตตน
ก็ได้ยินเสียงเรียกอย่างปราณีว่า
"ลูกเอ๋ย มาขึ้นเรือเราเถอะ"
พอ "ซื่อสัตย์" มองหาไปยังต้นเสียง จึงได้รู้ว่าเป็นผู้เฒ่าแห่ง "กาลเวลา"
เมื่อขึ้นเรือเสร็จ เขาจึงถาม "กาลเวลา" ว่า
"ทำไมท่านจึงช่วยเรา"
ท่านผู้เฒ่าตอบด้วยรอยยิ้มว่า
"มีแต่ "กาลเวลา" เท่านั้น ที่จะพิสูจน์ให้รู้ว่า ความ "ซื่อสัตย์" มีความสำคัญแค่ไหน"
บนเส้นทางที่กำลังแล่นเรือกลับบ้าน
"กาลเวลา" ชี้ให้มองดู "ฉลาด" "ความสุข" "ตำแหน่ง" และ "แข่งขัน"
ทั้งหมดล้วนตะเกียกตะกายอยู่กลางทะเลที่กำลังจะจมหายไปในน้ำ
ท่านผู้เฒ่าถอนหายใจพร้อมกล่าวว่า
"หากไร้ซึ่งความ "ซื่อสัตย์".......
"ฉลาด" ก็จะทำร้ายตัวเองในที่สุด
"ความสุข" จะอยู่ได้ไม่จีรัง
"ตำแหน่ง" อยู่ท่ามกลางเสียงสาปแช่ง
"แข่งขัน" ก็จะเป็นได้แค่ผู้พ่ายแพ้
สุดท้ายแล้ว มีแต่ความ "ซื่อสัตย์" เท่านั้น
ที่จะเป็นความอมตะนิรันดร์
"ขจรศักดิ์"